Terbiye sistemimiz ülkemizde nedense azar ve dayak üzerine kuruludur. Övgü ve teşvike gereken önemi vermeyiz.
Çocuğumuz güzel ve faydalı faaliyetler yaptığında. onu övelim, teşvik edelim.Evladımızıkucaklayalım, öpelim. Bizimiçindeğerlive önemliolduklarını söyleyelim. Bunu onlara gösterelim.
Çocuğumuz sevildiğini, takdir edildiğini hissetsin. Yeterince övgü almayan çocukların kendilerine saygı duymayacaklarını ve kendilerini sevmeyeceklerini bilelim.
Övgüden yoksun çocuklar, duygusal açıdan zayıf ve akranlarının baskısı karşısında korumasızdırlar. Yaşıtlarının gözüne girmek için onlara uyum gösterecek ve her türlü üzücü işi yapabileceklerdir.
Ayrıca ne kadar kötü davranışlarda bulunduklarını sık sık duyan çocuklar çok geçmeden öyle olduklarına inanmaya başlayacak ve kendilerinden beklenen rolü benimseyeceklerdir.
Halbuki bol bol övgüde bulunmak, özsaygının yanı sıra aile içindeki olumlu duyguları da geliştirecektir.
Bu yüzden çocuklarımıza:
- Derin şefkat ve saygı gösterelim, “Seni seviyorum” ve “sen müthişsin” gibi sözleri sık tekrarlayalım.
- Sevgimizi kucaklamak ve öpmek gibi fiziksel şekillerde ifade edelim.
- Övgüde karmaşık olmayan, sade bir ifade kullanalım. Övgüye, olumsuz unsurlar karıştırmayalım.
- Şartsız sevelim, “daima, ne olursa olsun seni seviyorum” mesajını verelim.
- Çocuğumuza inanalım ve bunu ona gösterelim.
- Hata yaptığında, bunun normal olduğunu ve bu durumun büyümesinin bir parçası olduğuna onu inandıralım. Aşırı eleştirici olmayalım. Bu, çocuğun kendine olan güvenini zedeler.
- Tabi övelim, ama övgüde aşırıya da gitmeyelim. Olumlu, yapıcı davranışlarını pekiştirmek için övgüyü kullanalım. Hak ettiği durumlarda fırsatı değerlendirelim ve övelim. Ancak içi boş, hak edilmemiş göklere çıkarmadan ise uzak duralım.
Eklemek İstedikleriniz