Terbiye sistemimiz ülkemizde nedense azar ve dayak üzerine kuruludur. Övgü ve teşvike gereken önemi vermeyiz.

Çocuğumuz güzel ve faydalı faaliyetler yaptığında. onu övelim, teşvik edelim.Evladımızıku­caklayalım, öpelim. Bizimiçindeğerlive önemliolduklarını söyleyelim. Bunu onla­ra gösterelim.

Çocuğumuz sevildiğini, takdir edildiğini hissetsin. Yeterin­ce övgü almayan çocukların kendilerine saygı duymayacakla­rını ve kendilerini sevmeyeceklerini bilelim.

Övgüden yoksun çocuklar, duygusal açıdan zayıf ve ak­ranlarının baskısı karşısında korumasızdırlar. Yaşıtlarının gözüne girmek için onlara uyum gösterecek ve her türlü üzücü işi yapabileceklerdir.

Ayrıca ne kadar kötü davranışlarda bulunduklarını sık sık duyan çocuklar çok geçmeden öyle olduklarına inanmaya başlayacak ve kendilerinden beklenen rolü benim­seyeceklerdir.

Halbuki bol bol övgüde bulunmak, özsaygının yanı sı­ra aile içindeki olumlu duyguları da geliştirecektir.

Bu yüzden çocuklarımıza:

• Derin şefkat ve saygı gösterelim, “Seni seviyorum” ve “sen müthişsin” gibi sözleri sık tekrarlayalım.
• Sevgimizi kucaklamak ve öpmek gibi fiziksel şekil­lerde ifade edelim.
• Övgüde karmaşık olmayan, sade bir ifade kullana­lım. Övgüye, olumsuz unsurlar karıştırmayalım.
• Şartsız sevelim, “daima, ne olursa olsun seni sevi­yorum” mesajını verelim.
• Çocuğumuza inanalım ve bunu ona gösterelim.
• Hata yaptığında, bunun normal olduğunu ve bu durumun büyümesinin bir parçası olduğuna onu inandıralım. Aşırı eleştirici olmayalım. Bu, çocu­ğun kendine olan güvenini zedeler.
• Tabi övelim, ama övgüde aşırıya da gitmeyelim. Olumlu, yapıcı davranışlarını pekiştirmek için öv­güyü kullanalım. Hak ettiği durumlarda fırsatı de­ğerlendirelim ve övelim. Ancak içi boş, hak edil­memiş göklere çıkarmadan ise uzak duralım.